MAREK DREWNOWSKI
Urodził się w Kołobrzegu, mieszkał i kształtował się w Warszawie, Krakowie, Paryżu i Rzymie.
1. Polski artysta
Kariera Drewnowskiego jest silnie związana z Mistrzami muzyki polskiej XX wieku: od Szymanowskiego do Kisielewskiego,od Lutosławskiego po Tansmana, Palestra,
Ci wielcy kompozytorzy byli dla młodego pianisty prawdziwymi mistrzami; oprócz Szymanowskiego, poznał ich osobiście. Bardzo szybko rozpoczyna pracę nad ich kompozycjami.
W 1974r Witold Lutosławski towarzyszy pianiście przy nagraniu swoich dwóch Etiud [z 1941r.], nagranych po raz pierwszy w historii, wydanych później przez Polskie Radio na płycie CD
Lutosławski nie szczędził po nagraniu pochwal, dziękując Tadeuszowi Kaczyńskiemu (krytykowi i autorowi biografii Lutosławskiego) za wskazanie młodego pianisty.
W 1977 roku w Paryżu Drewnowski pracuje wraz z AleksandremTansmanem jego nad jego 2 koncertem fortepianowym, którym 16 grudnia 1977 roku ma dyrygowac Pedro Ignazio Calderon wraz z Filharmonią Narodową. Ma to być polska prapremiera koncertu.
Tansman powie później w związku Kompozytorów Polskich o artyście, podczas pierwszej po długim czasie wizycie w Polsce i po przesłuchaniu taśm z nagraniem koncertu :
„Kiedy słuchałem nagrania Drewnowskiego, byłem zdumiony, ze potrafiłem wykonać ten koncert”
23 września, na kilka dni przed śmiercią u. Kisielewskiego1991 roku, Drewnowski wykonuje jego koncert fortepianowy z Filharmonia Śląską pod dyrekcja Jerzego Swobody na prestiżowym festiwalu o światowej renomie – „Warszawska Jesień” i otrzymuje nagrodę - Orfeusza, przyznawaną przez Stowarzyszenie Krytyków Muzycznych. Później nagrywa CD z tym koncertem
W 1996r Fundacja Hofmanna [założona i zarządzana przez Drewnowskiego] wydaje IV Symfonię koncertową Szymanowskiego, z Krakowska Orkiestrą Radiową pod dyrekcja Antoniego Wita transmitowanej przedtem przez wszystkie rozgłośnie Europy, z okazji Święta Muzyki i Drugi Koncert Tansmana, z ta samą orkiestra pod dyrekcja Zygmunta Rycherta) .
2. Pianista Scarlattiego
Równocześnie pianista poszukuje kolejnych inspiracji, jest zbyt kreatywny i twórczy by spocząć na laurach. „Widziałem Drewnowskiego – pisze Tansman w liście do T. Kaczyńskiego – ma całą masę projektów...”[18 kwietnia 1978]. Jest jednocześnie instrumentalistą, dyrygentem, aktorem, wykonawcą dwóch filmów o Chopinie, zrealizowanych przez Zanussiego i Cywińską (realizacja muzyczna), autorem scenariusza o Paderewskim – stwarza wizerunek unikalnego artysty, szybko uznanego za jednego z najlepszych chopinistów... który uwielbia Beethovena! Jednocześnie pochłania go tradycja, to najgłębsze źródło jego muzycznego talentu: tradycja klasyczna, zwłaszcza barokowa. Wśród dawnych mistrzów fascynuje go zwłaszcza Scarlatti, który stanie się jego szczęśliwą gwiazdą i przeznaczeniem. Pianista jeszcze o tym nie wie, kiedy nagrywa Sonaty tego kompozytora (Muza Polskie Nagrania 1977 rok). Historia tego pierwszego nagrania rozpoczyna ciąg niezwykłych zdarzeń:
W 1983 roku Sonaty Scarlattiego w wykonaniu Drewnowskiego są emitowane w Nowojorskiej Rozgłośni Radiowej. Przypadkiem słucha Leonard Bernstein, który jest oczarowany i zachwycony wykonaniem sonat pianistą. Jeszcze bardziej zdumiewa Bernsteina fakt po rocznym poszukiwaniu artysty, że jest on młodym i zupełnie nieznanym światu muzykiem. Dyrygent zaprasza Drewnowskiego na Dni Muzyczne w Tanglewood. Drewnowski ma tam zagrać Koncert nr.1 Brahmsa wraz z Bostońską Orkiestrą Symfoniczną [12 lipca 1985].
Bernstein pisze:”Jest najlepszy ze wszystkich.”, ale te wydarzenia nie nadają przyspieszenia międzynarodowej karierze pianisty. „Bernstein – wspomina Drewnowski – nie był w stanie przebić muru w jakim zamknięty jest muzyczny świat, hermetyczny i zdominowany przez gwiazdy konkursowe.
Za to publiczność zaczęła wypełniać sale koncertowe i nie szczędzić artyście wyrazów uznania i podziwu.
Publiczność, która potrafiła dostrzec, poprzez niezwykłą wirtuozerię, autentyczny talent, wzbogacony pasją i całkowitym poświęceniu się muzyce.
Dopiero po latach drzwi świata stanęły przed nim otworem, koncertuje teraz w stolicach europejskich, Ameryce Północnej, Bliskim i Dalekim Wschodzie, Japonii, Korei, Indiach i kontynencie afrykańskim.
3. Koncerty chopinowskie i chopinowskie powołanie
Dla Drewnowskiego przejście od Scarlattiego do Chopina to tylko jeden krok! Wszak Chopin jest „klasycznym lirykiem”, syntezą sztuki artysty. Odkrycie nieznanej partytury Koncertu e-mol na fortepian i kwartet smyczkowy odbije się szerokim echem w muzycznym świecie i utrwali renomę artysty jako znamienitego chopinisty.
4. Stworzenie orkiestry:„The Chopin Soloists”
15 stycznia 1832 roku po raz pierwszy zabrzmiał w Paryżu I Koncert fortepianowy e-moll. Nieznany jeszcze francuskiej publiczności młody kompozytor Fryderyk Chopin wykonał go w Sali Pleyela wraz z kwintetem smyczkowym Baillot.
To wykonanie poszło w zapomnienie po późniejszym wykonaniu Koncertu z orkiestrą. A przecież pierwsi wydawcy, Fr. Kistner w Lipsku i M. Schlesinger w Paryżu, opublikowali w 1833 roku trzy wersje Koncertu e-moll: na fortepian z akompaniamentem orkiestry albo kwintetu ad libitum, wersję z kwintetem i trzecią wersję bez akompaniamentu. Na okładce wydawnictwa znajdujemy informację, że wszystkie wersje Koncertów były wykonane przez autora w Paryżu. Te zapomniane wersje zostały przypominane przez Marka Drewnowskiego, który odnalazł i przeanalizował pierwsze wydania Koncertów. W latach 80-tych XX wieku było to odkrycie rewolucyjne. Gdy 6 sierpnia 1992 roku w Warszawie, w Sali Towarzystwa im. Fryderyka Chopina Marek Drewnowski po raz pierwszy wykonał dwa Koncerty z kwintetem smyczkowym, w polskim środowisku muzycznym zawrzało. Wielu krytyków i muzykologów uznało redukcję Koncertów do kwintetu za „herezję”. Chopinologom, którzy ironicznie sugerowali wykonywanie Koncertów z tubami umykał fakt, że pierwszym wydaniu Koncertu wersja z kwintetem ma adnotację ad libitum, czyli że teoretycznie jest to możliwe. Jak zwykle muzyka zwyciężyła opór tradycji i wykonanie Koncertów w wersji z kwintetem weszło a stałe do repertuaru wykonawców muzyki Chopina na całym świecie. Pierwsze nagranie płytowe Koncertów w wersji z kwintetem jest w dziejach światowej fonografii dziełem Marka Drewnowskiego (fortepian), Kai Danczowskiej (pierwsze skrzypce), Roberta Kabary (drugie skrzypce), Artura Paciorkiewicza (altówka), Jerzego Klocka (wiolonczela) i Andrzej Mysińskiego (kontrabas). Nagrania dokonano w styczniu 1993 roku w Studiu S1 Polskiego Radia.
W innym, późniejszym nagraniu z 1999 roku w Studiu S1 w Warszawie, Marek Drewnowski rozszerzył swoja wersję z kwintetem na orkiestrę smyczkowa.
Dziewiętnastu młodych muzyków Akademii Muzycznej w Łodzi, wraz z kilkoma prowadzącymi profesorami Akademii, stworzyła na tę potrzebę orkiestrę”The Chopin Soloists”
W 1999 artysta dokonal nagrania dwóch koncertów Frydenryka Chopina z The Chopin Soloist na plyty CD.
Jedną istotną zmianą wprowadzoną przez Marka Drewnowskiego w tej wersji był powrót do słynnego solo waltorni w Koncercie f-moll.
5. Nowe wyzwania : Dzieła Wszystkie Chopina
Pianista już dawno związał swój talent z Chopinem, nagrywając jego Koncerty i Walce na CD i DVD [NVC Arts. Londyn, Nowy Jork, wznowione w 2010 przez firmę Warner].
W dniu dobroczynnego koncertu w Szwajcarii, zorganizowanego przez Société Chopin-Genčve, gdzie grał 19 walców Chopina, Marek Drewnowski otrzymał propozycję nagrań Dzieł Wszystkich Fryderyka Chopina.
Projekt wydał swoje pierwsze owoce w 2008 i 2009 roku: to Koncerty w wersji kameralnej [CD1], Walce [CD2], Preludia [CD3], Wariacje [CD4], Mazurki I [CD5] w wytwórniach Harmusica, Polskie Nagrania, Fundacja Hofmanna.
Obecnie Fundacja Hofmanna podjęła się wydania części edycji Dzieła Wszystkie Chopina. Artysta jest jej założycielem oraz prezesem i w ten sposób spełnia swe marzenie i misję, by ta instytucja pomogła w rozwoju sztuki muzycznej w Polsce a zwłaszcza stworzeniu znaczących wzorców dla młodych, utalentowanych muzyków.
Stworzenie Fundacji Hofmanna jest kolejnym dowodem na ogromny udział Drewnowskiego w rozwoju polskiej sceny muzycznej.
|
|
